Inmiddels zijn we al weer meer dan 1 week hier. De tijd is voorbij gevlogen. We hebben een aantal dagen op het opvangcentrum gewerkt. Het is te kort nog om er een uitgebreid verslag over te schrijven, omdat er zoveel gebeurt en we elke dag nog nieuwe indrukken opdoen (zal waarschijnlijk wel zo blijven). Dus zal ik vertellen over het afgelopen weekend.

Vrijdagmorgen om 8.00 uur zijn we opgehaald door Ken, onze ‘driver’ van Doingoood. Hij brengt ons samen met Geertje en AnneBeth (de 2 meiden die tegelijk met ons zijn aangekomen) naar Jinja, een stad ongeveer 3 uur rijden van Kampala. De andere vrijwilligers zijn hier al geweest, dus we hebben er al het een en ander over gehoord. Vooral het raften op de Nijl zal het hoogtepunt van het weekend worden.

De weg naar Jinja toe is ook al een belevenis. Kampala is een drukke stad en het verkeer is een chaos. Ze rijden aan de linkerkant van de weg. Verkeersborden kennen ze niet en verkeerslichten zijn op één hand te tellen. Er rijden naast personenauto’s veel taxibusjes, maar de bodaboda’s maken er een soort van mierennest van. Het zijn brommers die als taxi fungeren. Ze krioelen door het verkeer heen. Ze passeren links en rechts, slalommen tussen de auto’s door, racen door de geulen naast de weg en ontwijken elk gat in de weg (en dat zijn er nogal wat). Ze nemen voorrang, maar weten alles feilloos te ontwijken. De snelheid waarmee dit gebeurt weet ik niet, want de meters werken geen van alle. Ook de spiegels zijn gebarsten of zijn er gewoon niet. Er wordt van alles vervoerd op de boda’s. Ijzeren palen steken tot wel een halve meter uit in de breedte of de lengte of de lading is zo zwaar dat de boda achterover kukelt. Bij mijn eerste ritje heb ik de driver toestemming gevraagd om hem om zijn middel vast te houden, maar inmiddels ben ik al zo’n held dat ik me met één hand vasthoud aan de beugel achterop de boda. Je hebt de ‘safeboda’s (zij houden zich aan de snelheid en stoppen wel als het verkeerslicht op rood staat) en de ‘boda’s with their own business ( de zzp’er). De eerste hebben een vergunning en de laatste niet, deze zijn dan ook wel goedkoper. De boda’s hebben een eigen plek van waaruit ze werken, ‘the stage’. Dit is te herkennen aan een rieten afdakje op een paar houten palen of een bordje waarop ‘the stage’ is gekalkt. Het is not done om passagiers op te pikken buiten je eigen wijk als er nog boda’s beschikbaar zijn. Ze houden dat goed in de gaten. We nemen elke werkdag op drie plaatsen een boda en dat weten ze al goed. Ze komen ons al tegemoet rijden zodra we de poort uitstappen. Om op onze projecten te komen rijden we de laatste stukken de sloppenwijk in. Je kunt hier niet echt spreken over een weg. Het zijn meer gaten waar een smal paadje doorheen loopt. Hier blijkt de ervaring van de bodadrivers, want ze scheuren hier met het grootste gemak doorheen. Achterop is het een kwestie van ogen dicht en hopen dat je heelhuids aankomt.

Maar goed, we waren eigenlijk op weg naar Jinja in dit verhaal. Eenmaal de stad uit blijkt Oeganda een prachtig, groen, heuvelachtig land te zijn. We rijden op de doorgaande weg die gaat naar Kenia. Het is een erg drukke weg met vooral vrachtwagens die hun vracht van Oeganda naar Kenia brengen en andersom. Ken blijkt ook nog eens een goede gids en geeft ons wat informatie over het land. Zo leren we o.a. dat mais, koffie en thee het grootste exportproduct is naar Kenia. We passeren een aantal stadjes waar de boda’s weer het verkeersbeeld bepalen en langs de kant wordt overal van alles en nog wat verkocht. Veel groente en fruit (ananas is echt heel lekker), kleding, bankstellen, bedden, auto-onderdelen, grafzerken en doodskisten, rieten manden, plastic keukengerei en overal kun je bel- en internettegoed kopen.

In Jinja dropt Ken ons op de craftmarket waar we wat souveniers kunnen kopen en lunchen. Daarna gaan we voor een boottocht over de Nijl. Het is het punt waar de Nijl ontspringt en 6400 kilometer verderop via Oeganda, Zuid Soedan, Soedan en Egypte in de Middellandse Zee zal stromen. Dit wordt aangegeven met een bordje op een klein eilandje in het midden van Lake Victoria en het begin van de Nijl. Het eilandje bestaat uit een stapel rotsstenen van ongeveer 15 meter lang en 4 meter breed, maar er staan wel 2 houten hokjes met souveniers op waar je langs moet lopen om weer bij de boot te komen.

Na de tocht gaan we op weg naar het Nile River Camp waar we 2 nachten zullen blijven. Het park is best ok, we slapen met zijn viertjes (2 stapelbedden) op een kamertje van 3x3 m., verder geen luxe, gedeeld toilet- en douchegebouw maar met de heerlijkste douches die we maar konden wensen (in Kampala hebben we een flauw straaltje lauwwarm water en ook al een paar keer helemaal niets voor 24 uur lang). ’s Avonds genieten we van een mooie zonsondergang over de Nijl, terwijl de aapjes slingerend door de bomen spelen. Na een paar biertjes en wijntjes gaan we naar bed (de bar is inmiddels gesloten).

De volgende morgen vertrekken we met een groep lotgenoten (mede-rafters) met de bus naar Jinja stad waar we na een lekker ontbijtje vertrekken naar het beginpunt van de tocht over de Nijl. Ik (de angsthaas) heb een plekje geregeld in de safeboat. Deze boot is iets groter en heeft alle spullen bij voor eventuele medische hulp, de lunch en vers drinkwater. Hij volgt dezelfde route als de andere boten, maar de kans op omslaan is iets kleiner. Ander leuk voordeel was dat ik niet hoefde te peddelen. Er waren 3 boten en nog een 6-tal kayakers die overboord geslagen mensen uit het water oppikken. De stroomversnellingen waren echt heel gaaf. Ze verschilden in hoogte, snelheid en lengte, maar heftig was het zeker. Tussendoor was het water rustig genoeg om te genieten van de omgeving en even lekker te zwemmen. Halverwege was het tijd voor de lunch. Terwijl de safeboat aanlegde om de lunch voor te bereiden gingen wij een poging doen om te surfen op een golf in de stroomversnelling. Dat viel zwaar tegen. Uiteindelijk lukt het 1 persoon om te blijven hangen in de golf. We genieten van een lekkere lunch op het water met als toetje de heerlijke, zoetste ananas die ik ooit gegeten heb. De eerstvolgende stroomversnelling is zo heftig dat we het eerste stuk daarvan moesten klunen. Alleen getrainde 1-persoonskayakbootjes kunnen deze stroomversnelling aan. Het klunen was de hel. Op blote voeten over gloeiend, gloeiend hete rotsblokken met kleine scherpe kiezelsteentjes. Daar zijn mijn gepedicuurde Anneliefvoetjes niet tegen bestand. De boten werden gedragen door een aantal jongens die daarvoor speciaal waren gekomen en zonder een krimp te geven de boot naar de andere kant brachten. Bij elke stroomversnelling stond trouwens steeds een menigte moedoekavoe’s (zwarte) om de mzungu’s (blanke) aan te moedigen of uit te lachen? Tegen de tijd dat we de boot weer in konden had ik een eerstegraads verbranding (denk!) opgelopen. Ik had niet lang de tijd om daar zielig over te doen, want het tweede stuk van de stroomversnelling was evengoed nog heftig en ik had al mijn aandacht nodig om in de boot te blijven. De boten zijn allemaal een keer omgegaan, wel of niet expres, tot groot genoegen van de guides. Bij het eindpunt werd er geproost met een fles bier of fris op de goede afloop!

’s Avonds weer genoten vanaf het terras aan de Nijl. Heerlijk en relaxed. De volgende morgen zijn we met een guide de naast het kamp gelegen village ingelopen. Hier werden we geconfronteerd met de armoede, maar ook de vriendelijkheid van de mensen. De hutjes zijn gemaakt van klei met een golfplaten dak en zijn ongeveer 4x4 m. Binnen is het donker en muf. De hutjes staan kriskras door elkaar en er is een apart hutje waar een aantal gezinnen koken. Hier werd ook onze lunch met lokale gerechten bereid. De hutjes staan volgepropt met hun bezittingen en daartussen slapen dan ook nog gemiddeld zo’n 6 personen. We worden rondgeleid door het dorpje waarbij we in een korte tijd heel veel kinderen om ons heen hebben. Er is een schooltje, een ziekenhuis en een bananenplantage waar ze een soort van bron van inkomen uit hebben. Aan het eind van de tour is het tijd voor de lunch. Deze bestaat uit gekookte wittekool en spinazie, sweet potato, matoke (gepureerde groene bananen), gebakken cassave, pindasaus en natuurlijk bruine bonen. Er was genoeg voor het hele dorp en die konden er dan ook nog lekker van eten. Na de lunch gaan we terug naar het kamp, waar Ken op ons staat te wachten om ons terug naar Kampala te brengen. Het is dan wel zondag, maar het is een drukte van belang op de weg. We rijden een tijdje achter een vrachtwagen waar een jongen op skates aanhangt en de gekste capriolen uithaalt. Ken rijdt een extra rondje door de stad om ons het Mandela National Stadium te laten zien. Hier was net een gratis concert afgelopen ter ere van Nelson Mandela. Ook rijden we langs het Taxipark Downtown en de lokale markt. Hier mogen we alleen foto’s maken met de ramen dicht. Jammer, want dat gaat niet zo heel goed. Dan door naar huis waar we samen met Kars en Joram dan eindelijk een rolex eten als avondeten. Dit is een lokaal gerecht dat je in een kraampje langs de weg koopt. Het is een soort van opgerolde pannenkoek met daarin een gebakken ei met ui en tomaat. Het kost € 0,25 en is voldoende als avondmaaltijd. Het is echt heel lekker…..

Ons eerste weekend hier was geweldig. Het is eigenlijk te erg, maar deze week gaan we donderdag, vrijdag en zaterdag met Joram en Kars op safari bij Murchisan Falls. Deze week is dus weer kort, maar de dagen op het project zijn best vermoeiend en de jongens worden steeds opener waardoor er best wel heftige verhalen loskomen. Het is dan fijn om even daarvan los te komen. Ook grappige dingen komen voor. Zo vroeg een jongen vandaag of ik mijn muts (lees: haar) wilde afzetten.

Het is moeilijk om die jochies elke keer weer te zien vertrekken. Wat zullen ze gaan doen, waar zullen ze slapen, zullen ze weer terugkomen?