Na een week in het drop-in-center te zijn geweest met de jongens gaan we deze zaterdag een citytour maken door Kampala. We gaan met 8 mensen uit het huis. Om 10.00 uur worden we opgehaald door onze bodaboda-drivers. In een optocht van 8 brommers met achterop mzungu’s (blanken) zijn we op zich al een bezienswaardigheid. We beginnen onze tour bij Rubaga Kathedraal. Deze ligt op een van de 7 heuvels waarop Kampala is gebouwd. Het is de eerste Rooms Katholieke kerk in Kampala. Hier horen we over de 22 martelaren van Oeganda. Het is een gruwelijk verhaal hoe deze mensen werden gemarteld en gefolterd. In 1964 werden ze door Paus Paulus VI heilig verklaard. Tijdens ons bezoek is er een bruiloft gaande. We mogen daarom helaas niet de hele kerk bezichtigen.

We vervolgen onze rit naar het paleis van de koning, maar we stoppen eerst nog bij een meer dat is gegraven om een van de koningen uit oudere tijd van zijn ene paleis naar het andere te varen (hij had er 6 met in elk paleis een andere vrouw). Later werd dit meer gebruikt om de slachtoffers van Idi Amin te ‘dumpen’, zodat de speciaal uitgezette krokodillen de lijken konden opeten (zie hierna). Volgende stop is dus het paleis van de koning. De vrouwen mogen hier niet in een lange broek of met blote benen naar binnen, dus krijgen we een grote lap stof omgewikkeld. Het paleis mogen we slechts vluchtig bekijken en dan gaan de poorten weer dicht. De koning woont hier slechts een beperkte tijd van het jaar. Dit komt omdat er ooit een vreselijk bloedbad heeft plaatsgevonden. Namelijk in 1966, doordat de toenmalige minister-president Obote een staatsgeep pleegde door het paleis aan te vallen, waarbij vele soldaten omkwamen en de koning het land heeft moeten uitvluchten. In 1971 nam Idi Amin de macht over van president Obote in Oeganda. Onder zijn regime werd de welvarende Indiase gemeenschap verjagen en degene die weigerden te vertrekken werden gemarteld en vermoord in de martelkamers bij het paleis. Deze martelkamers zijn te bezichtigen. Ze zijn ooit door Indiase mensen ontworpen en gebouwd voor wapenopslag. Het verhaal is te gruwelijk om hier even neer te zetten, maar de lijken belandden uiteindelijk in het meer. Dit is slechts een begin van zijn verschrikkelijke daden als president. Nu is het paleis dus weer terug in de handen van de koninklijke familie. Als je met je rug naar het paleis gaat staan zie je een lange, brede weg met een lengte van 1 mijl. Aan het eind staat het werkpaleis van de koning. Ongeveer halverwege deze weg ligt een rotonde met in het midden een hoge poort. Hier loopt een weg door heen die is afgesloten met twee hekken. Deze worden alleen geopend als de koning met zijn auto van het paleis naar zijn werkpaleis rijdt. Zelfs de president mag hier niet doorheen en rijdt net als ieder ander over de rotonde.

We stappen weer achterop bij onze bodadrivers en gaan op weg naar downtown Kampala. Het verkeer wordt met de minuut drukker en drukker. De Boda’s dringen en wringen zich tussen de auto’s en busjes door. We stoppen bij de grootste markt van Kampala. We krijgen de volgende instructies: rugzak voor op je buik, geen ringen, armbanden of halskettingen aan, geen mobiele telefoons in het zicht en geen foto’s maken. Een driver gaat voorop, gevolgd door 4 van ons, dan weer een driver, weer 4 van ons en als laatste weer een driver. In het eerste deel wordt voornamelijk kleding, textiel en schoenen verkocht. Het is er bloedheet. We lopen door een pad van ongeveer een halve meter breed met aan weerszijden kleding. Het is binnen en buiten tegelijk. Vrouwen zitten achter een naaimachine kleding te herstellen of op maat te maken tussen hoog opgestapelde ‘van alles’. Mensen liggen te slapen bovenop hun koopwaar en kinderen spelen tussen de broeken, blouses, jurken, gordijnen en hoeslakens. Ondertussen wil je links en rechts kijken en proberen niet in de open riolen te stappen. In een volgend deel wordt groente, fruit en kruiden verkocht. Zittend op de betonnen vloer worden de groenten en kruiden schoongemaakt. De tomaten, mango’s en aardappels worden in keurige pyramides gestapeld. Maar ook hier loopt het riool dwars door het vervallen gebouw heen. Nog een van de instructies: laat niet zien dat het er heel erg stinkt. Ineens sta je oog in oog met een stapel vissenkoppen die je aanstaren. Of levende kippen die met veel te veel in een hok gepropt zitten onder de brandende zon. Ondertussen heb je het gevoel dat je de helft van de bevolking van Kampala (2,5 miljoen mensen) bent tegengekomen. Na deze wandeling staan we nog even stil bij het taxipark in Old Kampala. Op google is dit een bekende foto van Kampala. Het plein is volgepropt met minibusjes, maar volgens onze drivers is het een erg goed georganiseerde wirwar. Voor ons is dat niet helemaal duidelijk en zijn dan ook blij dat we weer bij onze eigen drivers achterop kunnen stappen.

In de middag rijden we door de wijk waar de ambassades zijn gevestigd. We zien o.a. (uiteraard) de Nederlandse, Duitse, Oostenrijkse, Amerikaanse en Libische ambassades. De volgende stop is de Baha’i House of Worship. De tempel staat op een van de heuvels en straalt een serene rust uit. Heel in het kort gezegd gelooft het in het samenbrengen van alle geloven. Als laatste bezoeken we de grootste moskee van Oost-Afrika. Onze gidsdriver legt uit dat deze vooral op het lijstje staat omdat als je hier de minaret beklimt je het mooiste uitzicht hebt over de gehele stad. Om binnen te komen moeten de mannen een lange witte jurk aan en de vrouwen weer een wikkeldoek en nu ook een hoofddoek. Zo staan we mooi gekleurd op de groepsfoto. Na het bezichtigen van de moskee is het tijd om de 280 treden van de minaret te betreden en boven te genieten van inderdaad een 360 graden prachtig uitzicht over de stad.

Daarna brengen de bodadrivers ons weer terug naar huis waar we met heel veel foto’s kunnen terugkijken op een prachtige, mooie, warme, gezellige, verbazingwekkende en leerzame dag. De verhalen van de diverse gidsen waren prachtig en soms ook zeker weerzinwekkend.