Afgelopen weekend hebben we doorgebracht bij Sipi Falls. Vrijdagmorgen om 8.00 uur staat Ken weer paraat om ons er heen te rijden. Het is een rit van ongeveer 300 km., maar zal volgens hem minstens 6 uur gaan duren. We zijn met 9 personen uit het huis, dus een volle bus. Het is inderdaad geen wonder dat de reis zo lang duurt, want het is een chaos op de weg en op sommige stukken kun je de weg niet echt een weg noemen. We rijden richting het oosten, vlak tot aan de grens van Kenia. De omgeving is er mooi, licht glooiend landschap met prachtig groene vegetatie. Ook de huisjes veranderen hier steeds meer naar de typische ronde houten of lemen hutjes met rieten daken. Ze lijken op de hutjes zoals ik die vroeger als kind tekende in een Afrikaans landschap. Ze staan verscholen tussen de bananenbomen. Kinderen rennen naar de kant van de weg, zwaaien en roepen ons toe: ‘Mzungu’. Uit het niets zien we een muur van bergen voor ons opdoemen. De bus rijdt met moeite naar de top en daar komen we aan bij onze logeerplek. Het ‘camp’ blijkt te bestaan uit hutjes zoals ik hiervoor al beschreef. Alleen met dit verschil dat in die van ons wel elektriciteit, stromend warm/koud water en een normale wc is. Het ‘camp’ ligt tegen een heuvel, waardoor we een prachtig uitzicht hebben over het dal. Er staat voor die dag nog een bezoek aan een koffieplantage op het programma. Een van de exportproducten van Oeganda is koffie, ook Nederland is een afnemer. De oogsttijd is eigenlijk al in december, maar hier en daar hangen nog een paar rijpe bonen. We lopen door de plantage. Het lijkt meer op een bananenbomenbos, want de struiken staan verscholen onder de bananenbomen. Na de wandeling gaan we aan de slag om van de bonen koffie te maken. Het blijkt een nogal bewerkelijk proces. De bonen worden gepeld en daarna gewassen en gedroogd. Deze boontjes worden gestampt in een grote houten vijzel, waardoor het buitenste laagje breekt en er een keihard lichtgrijs koffieboontje overblijft. Deze boontjes worden in een pan op een houtskool vuurtje gebrand, totdat ze donkerbruin zijn en je de koffiegeur begint te ruiken. Daarna worden ze in de vijzel fijngestampt tot ‘gemalen’ koffie. Tijdens dit hele proces vertelt de gids (een jonge knul) uitgebreid over een van de lokale gebruiken, namelijk: besnijdenis van de jongens van de stammen die in Oost Oeganda wonen. Zodra de jongens aangeven dat ze er ‘klaar’ voor zijn wordt er een feest georganiseerd, waarbij naast veel koffie ook de nodige alcohol wordt gedronken. Het feest duurt de hele nacht door en in de morgen vindt dan de uiteindelijke ceremonie plaats. Door de alcohol wordt de pijn van de besnijdenis enigszins verminderd. Voor de jongens van deze stammen is het belangrijk om zo hun mannelijkheid te verkrijgen. Een paar dagen van te voren hadden we nog een bericht in de Volkskrant gelezen over een aantal bendes die waren opgepakt in Oost Oeganda voor het ontvoeren en besnijden van jonge meisjes. Toen we hem daarmee confronteerden beweerde hij dat zijn stam daar absoluut niet aan deed/doet. Inmiddels was het water aan de kook en werd van onze zelfgemaakte gemalen koffie heerlijke koffie gezet. Na het avondeten bij onze lodge en het gezellig na kletsen bleek dat het hier echt fris wordt. Voor het eerst sinds onze aankomst in Oeganda heb ik heerlijk onder een laken met deken geslapen.

De volgende dag staat er een hike langs de watervallen op het programma. Na het ontbijt vertrekken we voor een wandeling van ongeveer 3 uur. We beginnen met een flinke klim, die net op tijd (voor mij tenminste) wordt onderbroken voor een zoektocht naar kameleons. Het is even zoeken , maar onze gids vindt een mannetje en een vrouwtje. Die moeten we natuurlijk allemaal even vasthouden. We klimmen door naar de eerste waterval. Deze heeft een hoogte van 80 meter. De hoogte hiervan is indrukwekkend, maar doordat we buiten het regenseizoen zijn is de waterval niet echt spectaculair te noemen. Hierna dalen we af naar een plek waar we even kunnen zwemmen. Het water is ijskoud, dus niet iedereen maakt hier gebruik van. We dalen verder af en komen bij de tweede waterval. We lopen door totdat we er achterlangs staan. Deze waterval heeft een hoogte van 68 meter. Na de heerlijke nevelige verkoeling lopen we terug voor de lunch. Het was een pittige tocht met een stevige klim en steile afdaling, maar wel heel mooi. Sipi Falls bestaat uit 3 watervallen. De laatste blijkt vlakbij onze lodge te zijn. Dit is voor de meeste ook meteen het hoogtepunt van het weekend. Ze gaan abseilen langs de 100 meter hoge waterval. Als iedereen is bekomen van het abseilen en de steile klim naar boven brengt Ken ons naar het hoogste topje van de berg voor een spectaculaire zonsondergang. Na het avondeten en de evaluatie van de dag op de loungebanken gaat iedereen lekker slapen. De volgende morgen vertrekken we om 8.00 uur weer naar Kampala. Het is extra druk op de weg. Het schoolseizoen gaat beginnen en iedereen wil op de markt nog de laatste schoolspullen kopen. Dat kopen gebeurt dus gewoon langs de kant van de weg. Veel later dan gepland brengt Ken ons weer thuis.

Dan breekt voor ons de laatste week aan. Op maandagmorgen gaan we beginnen op het drop-in-center. De jongens komen weer ruim op tijd om alles te ‘cleanen’, voordat uncle Philip begint met het bijbelverhaal. Tot onze grote vreugde komt ook weer een jongen die we al anderhalve week niet hebben gezien. Hij is een van onze beste leerlingen. Na de les vraag ik hem waarom hij niet was geweest. Hij vertelt dat hij ruzie kreeg met een van de andere jongens en deze had hem ‘verboden’ om te komen. Hoe triest is dat…. Pas nadat ze de ruzie hadden bijgelegd kon hij weer naar het drop-in komen. Gelukkig is hij de rest van de week blijven komen.

Op woensdagmiddag zijn Joep en ik nog langs geweest bij het project in het centrum van de stad. Het was inmiddels 2 weken geleden dat we er waren, maar we werden gelijk herkend. We hielpen met wassen, posho maken en wondjes verzorgen. Daarna was het tijd voor het praathalfuurtje. En wat doe je als je een paar mzungu’s in huis hebt. Juist dan wil je van alles van hen weten. Niet de standaarddingen van hoe oud ben je, wat doe je en wat zijn je hobby’s. Nee, vragen als: wat was je grootste droom als kind, wat is er van terecht gekomen, wat wil je nog doen met de rest van je leven? Na deze onverwachte korte zelfreflectie is het tijd om de bordjes met posho en bruine bonen rond te delen. We nemen afscheid van ze en beseffen ons dat we de volgende dag ook afscheid gaan nemen van de jongens in het drop-in.

Donderdag is het afscheid nemen begonnen. We hebben een mooie laatste dag gehad op het project met ‘the staff’, maar vooral met de jongens. Na de evaluatie met Eva en uncle Philip en de les hebben we voor de laatste maal een groepsspel met ze gedaan. Het was fijn dat veel jongens die morgen waren gekomen. Nadat we het ‘officiële’ gedeelte achter de rug hebben, toespraakjes van 2 jongens, van Joep en mij en tot slot van Philip en Eric is het tijd voor de lunch. Voor de laatste maal schep ik samen met auntie Millie de borden vol met posho en bruine bonen. Na het eten vertrekken we met een brok in de keel. Ik heb nog wel even moeten beloven om een foto te sturen van het vliegtuig, zowel van buiten als van binnen. We hebben een erg fijne tijd gehad. Het was af en toe best wel heftig, maar we hebben zeker ook veel lol gehad met ze. We gaan meteen door naar het boyshome om ook daar afscheid te nemen. Er zijn daar niet zoveel jongens meer, maar met zijn allen de stoelendans doen op het ritme van de djembé, is altijd gezellig. Van Isaac krijgen we tot slot een certificaat overhandigd en Ben maakt nog wat laatste foto’s voor op facebook. We zetten voor de laatste maal de vertrektijd in het boek van de guard en dan zit het er echt op. Het is goed dat er organisaties zijn zoals Agape die zich het lot van de straatkinderen in Oeganda aantrekken, daar waar de overheid hen daarin alleen maar tegenwerkt.

Vrijdag en zaterdag staan in het teken van nog meer afscheid nemen. Afscheid van de stad Kampala. Een stad waar ik zo van kan genieten. Elke morgen was het weer heerlijk om achter op de boda getuige te zijn van alles wat er op straat gebeurt. Geen een ritje naar en van het project was hetzelfde, elke keer viel er weer iets nieuws te zien (een boda-driver die een kast van 1 bij 2 meter achterop vervoert) of er gebeurde weer iets grappigs (een grote zak met mango’s vastgebonden achterop de boda, die ineens openschoot en heel de weg blokkeerde) of de jongen van het rolexkraampje die je na een tijdje herkent en vrolijk toezwaait. Zo moeilijk om uit te leggen. Ik kan er in ieder geval elke dag weer van genieten. We gaan dan ook op vrijdag nog even naar Downtown om door de grootste en drukste markt van de stad te lopen. Gewoon om nog eenmaal de sfeer te proeven, de herrie in je op te nemen en de geur te ruiken.

Vijf weken zijn in een razend tempo voorbijgegaan. Ik heb geprobeerd om wekelijks zo goed mogelijk verslag te doen van onze belevenissen en dagelijks leven hier. Morgen stappen we weer in het vliegtuig terug naar huis. Met heel veel mooie herinneringen en gelukkig heel veel foto’s.

Vorige keer in Malawi schreef ik in mijn laatste verslag: “Je kunt vertrekken uit Afrika, maar Afrika vertrekt niet uit jou! Ik ga zeker nog eens terug……”.

Dus wie weet….